Assentiré de grat (Mikel Laboa – Salvador Espriu)
Assentiré de grat
Jatorrizko testua
Assentiré de grat, car només se’m donà
d’almoina la riquesa d’un instant.
Si podien, però, durar
la llum parada, l’ordre clar
dels xiprers, de les vinyes, dels sembrats,
la nostra llengua, el lent esguard
damunt de cada cosa que he estimat!
Voltats de por, enmig del glaç
de burles i rialles d’albardans,
hem dit els mots que són la sang
d’aquest vell poble que volem salvar.
No queden solcs en l’aigua, cap senyal
de la barca, de l’home, del seu pas.
L’estrany drapaire omplia el sac
de retalls de records i se’n va,
sota la fosca pluja, torb enllà,
pels llargs camins que s’esborren a mar.
Itzulpena
Gogoz onartuko dut, zeren ez baitzitzaidan,
limosna bezela, instantearen aberastasuna, baizik eman.
Iraun zezakeen, ordea, argi geldituak
altzifreen, mahastien, soroen ordena zehatzak,
gure hizkuntzak, maite izan ditudan
gauzei buruzko begirada mantxoak !
Ikaraz inguraturik, burla eta
bufoien irri kaskarren jela artean,
salbatu nahi dugun herri zahar honen
odol diren hitzak esan ditugu.
Ez da ildorik gelditzen uretan,
gizonaren, bere pausoen, txaluparen
inolako seinalerik ez.
Trapero arrotza, oroitzapenen adabakiekin
zakua bete eta joan egiten da
euri zakarraren pean, zurrunbiloez haruntz,
itsasoan ezabatzen diren bide luzeetan barrena.