AHOTSBAKOA:
Ez zaitez joan,
Ez nazazu utzi
Ahaz dezagun
Lehengo denbora
Ilunperatu
Desleialtasun
Zaurigarrien
Une larriak,
Ordu zekenen
Bihotz mindua
Berriz ehortzi
Behin betirako,
Ez nazazu utzi,
Ez nazazu utzi
Ez nazazu utzi,
Ez nazazu utzi.
Nik zuretzat ditut
Itsaso galdu
Urrunetako
Perla bitxiak,
Lurbira dena
Inguraturik
Zure gorputza
Urrez jazteko,
Eraiki nahirik
Maitasunaren
Egoitza zabal
Berdingabea,
Ez nazazu utzi,
Ez nazazu utzi
Ez nazazu utzi,
Ez nazazu utzi.
Ez nazazu utzi,
Asmatuko dut
Zure neurriko
Hitzen multzoa,
Mintzatuko naiz
Bihotzak berriz
Batu zituzten
Maitaleetaz,
Zure beharrez
Penaz hildako
Erregearen
Gertakizunaz,
Ez nazazu utzi,
Ez nazazu utzi
Ez nazazu utzi,
Ez nazazu utzi.
Bai, ikusi da maiz:
Sua berpizten
Itzalitako
Sumendietan
Euri berriak
Ibar errea
Udaberrian
Gariz beterik,
Arratsaldeko
Zeru hertsiak
Gorri ta ilun
Diren orduan,
Ez nazazu utzi,
Ez nazazu utzi
Ez nazazu utzi,
Ez nazazu utzi.
Ez zaitez joan,
Ez dut negarrez
Hitz alferretan
Zutaz jardun nahi,
Miresmen haundiz,
Dantza ta irriz
Kantu ta farrez
Gurtzaile izan,
Utzi iezadazu
Zure itzala
Zakur leiala
Beti izaten,
Ez nazazu utzi,
Ez nazazu utzi
Ez nazazu utzi,
Ez nazazu utzi.